Georgië!!!

Over steden en Stalin, goedbedoelde bijna-ontvoeringen en wijnen en nachttreinen...

Beste lezers,
Ik kon het weer niet laten en heb de backpack weer ingepakt. Sinds enkele dagen verblijf ik in Georgië in de Kaukasus. En nee: er heerst hier geen staat van oorlog :).
De eerste dag is meteen Tbilisi verkend: het oude kasteel en een hele lading kerken. Georgiërs zijn heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had gedacht dat ze wat gereserveerd zouden zijn, zoals de Russen in het algemeen. Het tegendeel is waar. De Georgiërs voelen zich erg Europees. Ze zijn open, vriendelijk en bijzonder gastvrij en hulpvaardig! Overal hangen trouwens Europese vlaggen, alsof men al lid zou zijn van de Europese Unie. Die wens zal wel ondersteund worden door de Nederlands first lady Sandra Roelofs...
Verder zijn de Georgiërs erg godsdienstig. Het stikt hier van de kerken en de hele bus slaat een kruisje als je langs een kerk rijdt. We hebben dan ook al heel wat kerken bekeken. Ze hebben een heel kenmerkende bouwstijl, die al vele eeuwen oud is. Sommige kerken zijn al in de 5e en 6e eeuw gebouwd!
We zijn een dagje de stad uit geweest naar Gori, een niet zo heel interessante stad, maar wel de geboorteplaats van Josif Stalin. Aan hem is een museum gewijd dat hem volledig in Sovjetstijl ophemelt: vrij bizar! Op de weg terug hebben we Mtskheta (veel medeklinkers achtereen is hier heel gebruikelijk, met overigens ook een uniek alfabet) aangedaan. Hier staat een heel oude en prachtige kathedraal. Het is allemaal een beetje ongeorganiseerd: er werd getrouwd in de de hoek, in de andere werden in serie wel een tiental babies gedoopt.
Voorts zijn we een paar dagen naar Kakhetië geweest: een mooi gebied ten oosten van Tbilisi. Hier hebben we weer een heleboel eeuwenoude kerken en kloosters gezien en van het prachtige landschap genoten!
Bij een van de kloosters zaten drie vrienden op de begraafplaats onder een afdakje te eten en te drinken (bier, tsjatsja (50%)) om hun doden te herdenken. Omdat het regende en wij lopend de berg opgekomen waren werden we uitgenodigd/vriendelijk gedwongen bij ze te komen zitten. Met enkele woorden Georgisch en Russisch en handen en voeten werd gecommuniceerd. Daarna moest ik nog met die gasten mee naar huis, want ik moest kenis maken met de rest van de familie. Hoe hard ik ook riep dat ik eigenlijk een andere afspraak had: er was geen ontkomen aan: in de auto geladen. In een nare sovjetflat zonder stromend water leefde de familie en voor ik maar nee had kunnen zeggen was de tafel gedekt en hingen er een opa en oma om mijn schouders. Op het balkon ging er vlees op de barbecue en er werden PET-flessen met zelfgemaakte wijn aangerukt (die overigens heerlijk was). Er moest worden gedronken op Georgië, op Nederland en op een heleboel dingen die ik niet verstond. Ik had de grootste moeite om te verbloemen dat ik eigen maar steeds piepkleine slokjes nam :) Toen nog met iedereen op de foto en de geweren bewonderen, etc. uiteindelijk mocht ik dan toch weg, maar het was echt heeeel stom dat ik niet bleef slapen :)
Inmiddels zijn we met de nachttrein in Batumi aangekomen, aan de andere kant van het land, aan de Zwarte Zee, waaruit ik zojuist weer ben opgedoken :)
Meer tekst volgt nog uit dit fantastische land!!!