Over Armenië en twee niet-bestaande landen...

Lieve lezertjes,

Hier is het vervolgverslag van de reis door de Kaukasus.
Het vorige verhaal eindigde in Batum, aan de Georgische Zwarte Zee-kust. Vandaar zijn we naar het noorden gereisd, naar Mestia, hetgeen in de hoge Kaukasus is gelegen. (Voor de duidelijkheid, Saar: de andere helft van we is Marten, een vriend die ik heb leren kennen in Syrië.) We hebben hier een prachtige bergwandeling gemaakt. We verbleven in een fantastische "home stay", waar heerlijk Georgisch gekookt werd. Vanaf Mestia ben ik naar Abchazië gegaan (zie wikipedia). Dit is een gebied dat zich al bijna 20 jaar geleden van Georgië heeft afgescheiden. Het is een aparte belevenis, want het lijkt wel of de Sovjetunie daar nog bestaat. Moeilijk om er binnen te komen, veel uniformen met grote petten, alles in het Russisch (of Abchazisch). Maar toch is het er erg mooi. Het is er subtropisch met veel strand. De bevolking is aanvankelijk erg afwachtend, maar dan toch erg vriendelijk en behulpzaam. Ze zien dan ook weinig toeristen en zelf kunnen ze niet echt reizen, want niemand erkent hun paspoort. Het land leeft op steun van Rusland. Hoewel er strikt wordt afgeraden erheen te reizen vond ik het er extreem veilig.
Terug in Georgië ben ik doorgereisd naar Tbilisi en vandaar naar Jerevan, de hoofdstad van Armenië. Armenië lijkt iets armer en iets miner Europees dan Georgië, maar ook hier zijn de mensen fantastisch! Jerevan heeft niet echt een historisch centrum, het zijn vooral sovjet-gebouwen die het beeld bepalen. Toch heerst er een levendige sfeer, met veel cafeetjes en restaurants.
Vanaf Jerevan ben ik met Susan, een Schotse, doorgereisd naar het zuiden. Daarbij hebben we onderweg verschillende prachtig gelegen kloostercomplexen bekeken, zoals Khor Virap, Noravank en Tatev.
En dan zijn we doorgereisd naar een ander niet erkend land: Nagorno-Karabakh. Dit is een flink stuk land, vooral bergen overigens, dat de Armeniërs in '93-'94 van Azerbeidjan hebben afgenomen. Er heerst nog steeds een staat van oorlog met veel militairen op straat. Maar het leven gaat gewoon zijn gang en geschoten wordt er niet. Wel zie je overal onderweg kapotgeschoten Azerbeidjaanse dorpen en ook gestrande tanks. We hebben ook Agdam bezocht (al mocht dat niet volgens onze permit, maar we vonden een taxichauffeur die wel wilde). Agdam was een grote Azerbeidjaanse stad (10.000den inw.), die nu aan de frontline ligt. Het ligt helemaal in puin, er staan alleen nog muren. De enige mensen die er nu zijn, zijn een paar lui die overal het metaal wegslopen om dat te verkopen. Het ziet er een beetje uit als foto's van Hiroshima na de atoombom: heel bizar.
Via het leuke plaatsje Goris ben ik nu weer in Jerevan aangekomen, waar het boven de 35 graden warm is. Ik moet nu snel weer terug nar Tbilisi, want vrijdag gaat de vlucht terug alweer:(
Ik hoop dat ik jullie niet teveel vermoeid heb :). tot de volgende keer!